Έγραψαν για εμάς-Miranda Hotel

Μαρτυρίες, αναμνήσεις και λόγια που μένουν από σημαντικές προσωπικότητες

Το Hotel Miranda δεν είναι απλώς ένας τόπος διαμονής στην Ύδρα. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που κρατά μέσα του μνήμες, πρόσωπα, φωνές και στιγμές. Καλλιτέχνες, συγγραφείς, μουσικοί, ταξιδιώτες και άνθρωποι του πολιτισμού που έζησαν την ατμόσφαιρα του Μιράντα, μίλησαν γι’ αυτό όπως θα μιλούσαν για ένα σπίτι αγαπημένο — με τρυφερότητα, με στοχασμό, με ειλικρίνεια.

Σε αυτή τη σελίδα συγκεντρώνουμε με ευγνωμοσύνη λόγια που γράφτηκαν για εμάς από διάσημους επισκέπτες κατά τη διαμονή τους στην Ύδρα και στο ξενοδοχείο μας. Μαρτυρίες που δεν περιγράφουν απλώς τον χώρο, αλλά μεταφέρουν την αίσθηση, την εμπειρία, το ίχνος που αφήνει το ξενοδοχείο στην ψυχή.

Μιράντα Σοφιανού

Ο Αύγουστος του 1961 ήταν εκείνος που μας άλλαξε για πάντα τη ζωή. Πήραμε το καράβι από τον Πειραιά θυμάμαι, για να γνωρίσουμε για πρώτη φορά από κοντά αυτό το ιστορικό και ξεχωριστό νησί.

Ο «Πορτοκαλής Ήλιος» έπιανε τότε όλα τα λιμάνια και έκανε τέσσερις ώρες για να φτάσει στην Ύδρα. Μόλις είχε γυριστεί και τελειώσει η «Φαίδρα» του Κακογιάννη με τη Μελίνα και τον Άντονυ Πέρκινς και οι ηθοποιοί και τα συνεργεία είχαν φύγει, αλλά είχε γίνει η αρχή για να ξυπνήσει και να ξαναζωντανέψει η μοναδική και παλιά ατμόσφαιρα της Ύδρας. Αναπολώ το ολοφώτιστο λιμάνι με τα καφενεία που σέρβιραν γλυκά του κουταλιού, τις καμπάνες που μας ξυπνούσαν πολύ πρωί, τα γραφικά καλντερίμια και τα σπίτια που περίμεναν να ξαναχτιστούν, να ζήσουν.

Ήταν Κυριακή σούρουπο όταν ο πατέρας μου ήρθε τρέχοντας και μου είπε: Βρήκα ένα σπίτι και το ερωτεύτηκα!

Δυο βήματα από το λιμάνι σε ένα δρόμο φαρδύ και λίγο ανηφορικό αντίκρισα μία πόρτα ξύλινη παλιά και φθαρμένη. Έγραφε: «Πωλείται».

Εκείνη την πρώτη κιόλας στιγμή πουλήθηκε γιατί δεν μπορούσαμε παρά να το αγοράσουμε.

Περάσαμε από το υπόγειο, σκοτεινό και σκονισμένο, ανεβήκαμε μια ξύλινη σκάλα και μετά μια δεύτερη με ψηλά σκαλοπάτια και βρεθήκαμε στο δεύτερο όροφο του σπιτιού που ήταν τα δωμάτια υποδοχής.

Μεγάλα με ζωγραφιστά ταβάνια μας εντυπωσίασαν. Βγήκαμε στη μεγάλη ταράτσα. Ή ώρα ήταν μαγική. Ήταν η ώρα που έδυε ο ήλιος και το λιμάνι ήταν βαθύ μπλε και χρυσά τα γύρω βουνά. Ο πατέρας μου με ρώτησε και ίσως ήξερε αμέσως την απάντηση. Να το αγοράσουμε; Τι λες; Ναι.

Είναι μεγάλος έρωτας ένα παλιό σπίτι.

Από τη στιγμή που σου συμβαίνει, δε σου μένει παρά να το σκέφτεσαι και να το υπηρετείς.

Ο κήπος ήταν σε εγκατάλειψη όπως και το σπίτι. Είχε δύο μόνο λεμονιές και δύο πορτοκαλιές και αριστερά μέσα σε μία κτισμένη αρτάνα ένα ολομόναχο μεγάλο γιασεμί γεμάτο λουλούδια.

Η αυλή ήταν στρωμένη με κόκκινες πελεκητές πέτρες στρωμένες από μεγάλο τεχνίτη και γύρω γύρω η ψηλή μάντρα κράτησε αυτή την ομορφιά και όλα τα μυστικά των ανθρώπων που έζησαν εκεί και που δεν θα μάθουμε ποτέ.

Σε αυτή την κόκκινη αυλή έγιναν πολλές συναντήσεις και κάποιος την ονόμασε «η αυλή των θαυμάτων».

Παναγιώτης Τέτσης

Για κάμποσα χρόνια είχα μακρά απουσία από την Ύδρα. Είχα αφήσει μιαν Ύδρα του 1952 που η ηλεκτροδότηση για φωτισμό μόνο, τον επέτρεπε έως 12:30. Και μετά, τα αστέρια και ο γαλαξίας… είχα αφήσει τον Περικλή Βυζάντιο βαρδιάνο τα βράδια, στο αρχηγείο του, στο καφενείο Καλογιάννη – στο κιγκλίδωμα, πλάτη στον Κουντουριώτη- με παρέα τους «καθώς πρέπει» Υδραίους της Αθήνας και τους φίλους του, τον Σπαχή, τον Γιαννουκάκη και το Σπυρόπουλο. Δεν είχα ζήσει την κοσμοπολίτικη Ύδρα, την Ύδρα της Σοφίας Λώρεν, της Μελίνας, του Πέρκινς και της Λαμπέτη, των πολλών αλλοδαπών λογοτεχνών και λογίων, της Νανάς Ησαΐα που μόναζε εκεί για δύο- τρία χρόνια, ούτε του Κοέν, που αγνοούσα τη διάσημη ύπαρξη του. Η αετοφωλιά του Χατζηκυριάκου ήταν στα αποκαΐδια και είχε πάρει αυτός των ομματιών του. Ο ένδοξος κύκλος της Λαγουδέρας είχε ολοκληρωθεί από τις διασημότητες που είχαν χρέος να δώσουν την παρουσία τους.

Όταν επέστρεψα μετά δύο και περισσότερο δεκαετίες, κάμποσα πράγματα είχαν αλλάξει: Η ηλεκτροδότηση τέλεια, οι συγκοινωνίες αλλεπάλληλες, τα καφενεία δεν ήσαν πια καφενεία, ονομάζονταν τώρα καφετερίες (ή καφετέριες). Το νεραντζάκι, το υποβρύχιο, ο μπακλαβάς και η Κοπεγχάγη παρεδόθησαν στις αναμνήσεις, το νερό μόνο Perrier, ούτε καν Σουρωτή, και το νερό της υδροφόρου μπόλικο… κι αν λεγόταν νερό. Η κοσμοπολίτικη Ύδρα είχε καταλαγιάσει. Είχαν μείνει και εγκατασταθεί εκείνοι που την άξιζαν. Εκείνοι που θα γίνονταν Υδραίοι, όσο και οι Υδραίοι.

Την επισκέπτονταν εκείνοι που μπορούσαν να εκτιμήσουν ό,τι τους προσέφερε. Και κάπου θα έβρισκαν να αράξουν. Από τα τρία ξενοδοχεία της παραλίας υπολειτουργούσε μόνο το ένα δίχως να καλύπτονται οι απαραίτητες ανάγκες. Το αρχοντικό Λεούση πριν μετατραπεί σε ξενοδοχείο είχε σουλουπωθεί εκ των ενόντων για να κατοικήσει η Λώρεν, να είναι αξιοπρεπές για την ντίβα. Πριν επανακάμψω είχα ακούσει ότι ένα ωραίο από τα αρχοντόσπιτα είχε διαμορφωθεί σε ξενώνα «υψηλών προδιαγραφών» και πως οι νέοι ιδιοκτήτες είχαν διαμορφώσει όλο το κτίριο και το είχαν αποκαταστήσει έτσι ώστε να έχεις την εντύπωση ότι ο σπιτονοικοκύρης ήταν πάντα παρών και ότι πράγματι βρισκόσουν σε οικείο περιβάλλον, δίχως τον ψυχρό απρόσωπο χαρακτήρα ξενοδοχείου.

Την οικογένεια των νέων οικοδεσποτών, παιδιά προσφύγων από την Πέργαμο με περγαμηνές, τη διέκρινε η έμφυτη ευγένεια της Ιωνίας, γι’ αυτό υιοθετήθηκε και ρίζωσε σε μια νέα πατρίδα που υπήρξε αντάξια αναπτύσσοντας την αγάπη, τη φιλοπατρία, την πρόοδό της. Τα δύο αδέλφια Μιράντα και Άρης πάσχισαν να αναδείξουν αυτό το αρχοντόσπιτο, κατοικία του παλιού δημάρχου του νησιού Τσίπη, στολίζοντάς το με έπιπλα και με ό,τι διάκοσμο είχε ένα σπίτι της εποχής εκείνης. Δεν υπήρξε διασημότης και δεν υπάρχει που να μην έχει περάσει το κατώφλι, που να μην έχει φιλοξενηθεί σε αυτό το μοναδικό σπίτι που η παρουσία των δύο αδελφών με τις οικογένειές τους έδιναν το νεανικό και οικείο τόνο. Η Μιράντα και η Φοίβη από κοντά και ο Άρης με την πλούσια σε γνώσεις και γοητευτική φλυαρία του σε υποδέχονταν σαν παλιοί φίλοι μέσα στην άνετη πλατιά αυλή γεμάτη γιασεμιά, δάφνες, ιβίσκους σε ένα περιβάλλον μικρογραφίας παραδείσου. Δεν ήταν μόνο αυτό. Μέσα από αυτόν τον ανθόκηπο, συχνά ευφραίνετο η ακοή τα βραδυνά από μελωδίες συνθετών και εκτελεστών σπανίου ρεπερτορίου. Ο έρωτας προς τη μουσική της οικογενείας είχε καθιερώσει τούτη την αυλή να είναι τόπος μουσικών εκδηλώσεων και κυρίως χώρος επωάσεως νέων καλλιτεχνών. Αντίστοιχα στο ισόγειο φιλοξενούνταν και φιλοξενούνται νέοι κυρίως ζωγράφοι, ενίοτε δε αρχαιότεροι όπως ο γράφων. Η Μιράντα, ο Άρης, τώρα και η Φοίβη είναι διακριτικά μαικήνες. Έδωσαν απ’ αρχής πνευματική σφραγίδα στο νησί μας γιατί πράγματι συνέβαλαν και κατέθεσαν δυνάμεις προς ένα άλλο επίπεδο.

Άγγελος Κοτρώνης, Δήμαρχος Ύδρας (23 Φεβρουαρίου 2011)

…Η Ύδρα από το 1954 ανακαλύπτεται ως ένας ανεπανάληπτος τόπος για τουρισμό και ξεκούραση. Τα προσόντα της είναι πολλά και μοναδικά. Γνωστοί σκηνοθέτες επιλέγουν το νησί για να γυρίσουν τις ταινίες τους, όπως «Το κορίτσι με τα μαύρα», «Το παιδί και το δελφίνι», «Φαίδρα» και πολλές άλλες. Λογοτέχνες, μουσικοί, Έλληνες και ξένοι, εγκαθίστανται στην Ύδρα και, εμπνεόμενοι από αυτήν, δημιουργούν έργα που έμειναν μοναδικά.

Η Ύδρα γίνεται γνωστή. Επενδυτές με αγάπη για το νησί καταφθάνουν και η καλώς εννοούμενη τουριστική ανάπτυξη του νησιού αρχίζει. Ο Νίκος Σοφιανός, διορατικός, με πνεύμα επιχειρηματικό, επισημαίνει τα προσόντα και τη μοναδικότητα της Ύδρας.

Το ξενοδοχείο «Μιράντα» χτίστηκε αρχικά ως κατοικία της οικογένειας Τσίπη, με όλες τις προδιαγραφές της αρχοντιάς και της ευημερίας της τότε Ύδρας. Μετά περιήλθε στην ιδιοκτησία του Αρτέμη Δανάμπαση, αλλά με την οικονομική πτώση της σπογγαλιείας και τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι ασχολούμενοι με αυτήν, το σπίτι το 1961 πουλήθηκε στην οικογένεια του αξέχαστου Νίκου Σοφιανού και μετατράπηκε με απόλυτο σεβασμό στην Υδραίικη αρχιτεκτονική σε ξενοδοχείο.

Από το 1976 στους υπέροχους χώρους του ισογείου που άλλοτε χρησίμευαν ως αποθήκες του σπιτιού, η φίλη Μιράντα κατάφερε να δημιουργήσει τον πρώτο σοβαρό εκθεσιακό χώρο στο νησί. Με το καλλιτεχνικό της ένστικτο και ευαισθησία επισήμανε σπουδαστές με ταλέντο και κέφι από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, εκθέτοντας τα έργα τους με επιτυχία μεγάλη. Αργότερα οι περισσότεροι από αυτούς τους καλλιτέχνες έγιναν γνωστοί και σήμερα λάμπουν στον εικαστικό χώρο. Όμως και πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες παρουσίασαν τη δουλειά τους στους φιλόξενους χώρους του.

Το έργο και η προσφορά της Μιράντας Σοφιανού αναγνωρίστηκε, η ποιότητα των πολιτιστικών, εικαστικών, μουσικών και λογοτεχνικών εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται στους θαυμάσιους χώρους του ξενοδοχείου, έχουν αφήσει εποχή και μια γλυκιά ανάμνηση. Επισκέπτες, προσωπικότητες από τον Ελλαδικό, αλλά και τον παγκόσμιο χώρο, έμειναν και συχνά επιστρέφουν στο «Μιράντα» για να ξαναζήσουν την ατμόσφαιρα του ξενοδοχείου και τη φιλοξενία.

Alain de Borchgrave, son of abstract painter Elie Borgrave

Κάθε χρόνο επιστρέφω στην Ύδρα σε ένα σπίτι το οποίο δεν μου ανήκει, αλλά το έχω μέσα στην καρδιά μου. Κάθε χρονιά αισθάνομαι φως, μαγεία και απόλυτη ευτυχία. Επιστρέφω στην Ύδρα, επιστρέφω στο σπίτι μου. Αναζητώ παλιές συνήθειες, γνώριμες μυρωδιές που μου είχαν λείψει το χειμώνα, τη ζεστασιά της πέτρας, το χρώμα της απίθανης βουκαμβίλιας, το αγνό θαλασσινό νερό στο οποίο μου άρεσε να χάνομαι. Κάθε χρόνο δια μαγείας ξαναγεννιέμαι.

Στην Ύδρα δεν μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία των χρωμάτων, ούτε στη γλυκιά αποχαύνωση που σε κατακλύζει όταν οι κουρτίνες του δωματίου ανεμίζουν σαν πανιά.

Τη φρεσκάδα της θάλασσας το πρωί διαδέχεται το εξίσου ευχάριστο χάδι του νερού όταν ξεπλένεσαι το απόγευμα, την ώρα της ημέρας που μαγεύει τις αισθήσεις σου.

Το ξενοδοχείο Μιράντα δεν είναι ένα απλό ξενοδοχείο, αλλά ένας μυθικός τόπος, ένας μοναδικός κόσμος με τη δική του ιστορία και τους δικούς του θρύλους.

Χάρη στην αγάπη της Μιράντας, το παλιό σπίτι μεταμορφώθηκε σε ξενοδοχείο με ομορφιά και γοητεία. Είναι ένα ξενοδοχείο στο οποίο κοιμάσαι με μουσική υπόκρουση τις ανταγωνιζόμενες καμπάνες των περίπου 200 εκκλησιών της Ύδρας και συνάμα ένα είδος καλλιτεχνικού καταφυγίου που πίνεις τον καφέ παρέα με την τέχνη και τα γράμματα.

Το ξενοδοχείο Μιράντα είναι ένας χώρος για φίλους, όπου η αγάπη γεννιέται και πεθαίνει και η φιλία ανθίζει για πάντα.

Ντίνα Αδαμοπούλου, Διευθύντρια Ιστορικού Μουσείου Ύδρας, Ιούλιος 2009

Ο κήπος του «Μιράντα», η περιώνυμη «αυλή των θαυμάτων»… Περασμένα ήδη μεσάνυχτα κι εγώ, καθισμένη κάτω από την πορτοκαλιά, πνιγμένη στο άρωμα του γιασεμιού, αφόρητα κουρασμένη από την ασχήμια των καιρών και των ανθρώπων, σμιλεύω το χρόνο μου προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να δει την απρόσμενη αντίθεση, να βιώσει το θαύμα:

«… Ξαγρύπνα, ψυχή μου, ξαγρύπνα, νιώθεις πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή; Βλέπεις το θείο δώρο που σου επιφύλασσε η τύχη; Να ξέρεις, θα ζεις στο εξής σε έναν χώρο καρμικό, σε μιαν ατμόσφαιρα που πάντα ονειρευόσουν… Ένα παλιό αρχοντικό πνιγμένο σε μια όαση πρασίνου, με κόκκινες και μωβ μπουκαμβίλιες, γεράνια πολύχρωμα, ολόδροσα βασιλικά, ολάνθιστα γιασεμιά, αρώματα που αιχμαλωτίζουν την όσφρηση και χρώματα, χρώματα που μαγεύουν την όραση συνάμα και την ψυχή… Κι η παλιά γκαλερί δίπλα στο δωμάτιό σου, primum inter pares στο είδος της, με τις ατμοσφαιρικές λιθόχτιστες καμάρες, τους εναλλασσόμενους πίνακες σπουδαίων πάντοτε ζωγράφων και τις παλιές φωτογραφίες στους τοίχους, ανάταση της καρδιάς και του νου… Ντίνα, θείο δώρο για σένα η ζωή στο «Μιράντα»..» συνεχίζω να μονολογώ και λίγο λίγο γαληνεύω…